اين درست همان صفحه موسيقي اي است كه هميشه آرزوي اش را داشته ام. اين كه بتواني خوب و به موقع و با توجه به شرايط موجود در مطبوعات، نسبت به وقايع اطرافت و آلبوم هايي كه مي شود به شان پرداخت و مرتب دارند منتشر می شوند و دوست شان داری واكنش نشان بدهي. البته اين را هم به خوبي مي دانم كه اين فرصت، پايداري ندارد اما اين كه مي شود طي 7 شماره يك هفته نامه توي شرايط فعلي و تمام سؤتفاهم هايي كه هنوز نسبت به موسيقي وجود دارد، درباره رولينگ استونز، كولد پلي و برايان آدامز (اين يكي را تا لحظه اي كه شماره 177 همشهري جوان نيامد بيرون باورم نمي شد چاپ بشود) نوشت و پرونده هاي جمع و جوري راجع به شان درآورد، بايد خدا را شكر كرد، هنوز زنده ايم و نفس مي كشيم.
این 2 صفحه موسیقی راجع به برایان آدامز و به خاطر انتشار یازدهمین آلبومش- با عنوان 11- را با هم کاری و مطالب رفیق عزیزم جواد رهبر، درآورده ایم و اگر با خواندن اش به یاد وی اچ اس های قدیمی تان بیفتید که کلیپ های دهه نود را روی اش ضبط می کردید، بی شک من و جواد به هدف مان رسیده ایم. فعلا که حکایت تیم دو نفره جواد و من برای این صفحه بخصوص شده عین ماجرای ویدئو کلیپ «Re-Offender» از گروه آلترناتیو و اسکاتلندی Travis، دیده ایدش؟ حکایت کار کردن و تداوم تور و کنسرت های یک گروه راک است که اگر از آسمان سنگ هم ببارد باید انجام شود و ادامه پیدا کند؛ مثلا حتی اعضای گروه هم که با هم اختلاف پیدا می کنند و یک دل سیر هم دیگر را کتک می زنند، بازهم با سر و روی زخمی و اعصاب درب و داغان روی استیج می آیند و می زنند و می خوانند، آن هم فقط به این خاطر که Show must go on.




ضمن این که پرونده شسته رفته اما غافل گیر کننده ای هم برای «پارک پارانوید»، برای اعتماد این هفته درآورده ایم که به نظرم یک اتفاق به حساب می آید؛ برای این که در عین ناباوری، جواد توانست یک یادداشت جمع و جور از بلیک نلسن- نویسنده رمان پارک پارانوید که او هم در پورتلند اورگون زندگی می کند- درباره فیلم ون سنت بگیرد که مطمئنا مکمل ارزشمندی برای سایر مطالب آن صفحه می شود. آنونس پرونده دیگرمان برای «شوالیه سیاه پوش» در شماره آینده همشهری جوان باشد برای روزنوشت بعدی! گفتم که Show must go on.

عاشقانه اي ديده ام كه يكي دو هفته اي است زندگي ام را به هم ريخته. مدت ها بود كه خيال مي كردم بزرگ شده ام و تمام بي كله بازي ها و كله شقي ها و سبك سري هاي همين چند سال پيش ام، با اين كه هنوز دوست شان دارم و با اجازه تان پشيمان هم نيستم، در من حل شده و از بين رفته اند، اما... اما تماشاي «يك بار» (عنوان ساده و صميمي فيلم هم كلي جاي بحث دارد)، فيلم مستقل و جمع و جور جا مانده از پارسال، همه يادگارهاي گذشته را در من زنده كرد. قطعه اي Unplugged (و واقعا اين فيلم هم خيلي «دور همي» و خودماني ساخته و پرداخته شده و هم خيلي آكوستيك از آب درآمده!) كه مي تواند دوست داران موسيقي اصيل و سينما را درست به يك اندازه به وجد بياورد. با ديدن «يك بار» اين افتخار را پيدا مي كنيد كه دوباره با تمام چيزهايي كه زماني انتظار آمدن شان را مي كشيديد و حالا به هر دليلي (محافظه كار شدن تان؟) گرد و غبار زمان روي شان نشسته و پشت خاطره هاي تان پنهان شان كرده ايد، مواجه شويد.
... با تماشاي «يك بار» يادم آمد چرا هيچ وقت به فكر عوض كردن گيتار آكوستيك قديمي ام نيفتاده ام، با اين كه دسته اش سال هاست ترك برداشته و چند قسمت از سالنش پريده يا خط افتاده. خب انصافا هم هنوز مثل صدايش را با هيچ گيتار ديگري نشنيده ام اما شما باورتان مي شود اگر بگويم كه فقط به خاطر صداي خوب آن تعويض اش نكرده ام؟ لازم است بگويم يكي از آن ترك ها به خاطر...
...جايي از «يك بار» دختره (ماركتا ايرگلوا)، پسره (گلن هنسارد) را با خود به ساز فروشي اي مي برد كه صاحب اش آدم مشتي اي است و مي گذارد دختره (پسر و دختر طي فيلم اسم شان مشخص نمي شود و اين به خاطر اداي دين به همه زوج هاي موزيكال سينمايي نيست آيا؟) كه قدرت خريدن يك پيانو را ندارد، گاهي بيايد توي فروشگاه و با پيانوهاي آن جا بزند. موقع وارد شدن به فروشگاه، سازفروش به دختره مي گويد كه فكر زدن با «اون پيانو ياماها»ئه را نكند چون فروخته شده... و عاقبت كه پسره يكي از پيانوهاي همان مغازه را براي دختر مي خرد و مي فرستد، اين طوري به قضيه نگاه كرده ايد كه پس «اون پيانو ياماها»ئه چه قصه اي داشته؟ صاحب اش چه خاطراتي را با آن گذرانده است؟ و خط ها و ترك هايي كه احتمالا بر مي دارد به خاطر چي و يا كي است؟


حالا از شما چه پنهان با كمك جواد پرونده جمع و جوري براي «يك بار» درآورده ايم كه قرار است در صفحه سينما جهان اعتماد كار شود (به گفته محمد باغباني عزيز و خوش سليقه، همين دوشنبه). هم جواد مطلبي دلي نوشته و هم من! چه شود آن صفحه؟ جواد يك عادتي دارد (چشام كف پاش!) دست اش به مطلبِ كم و كوتاه نمي رود، به اش كه پيشنهاد دادم چيزكي به عنوان آنونس بنويسد توي اين صفحه، انقدر تأكيد كردم كوتاه بنويسد كه نگاه كنيد بنده خدا چقدر نوشته! راست اش خواستم همه حرف هايش را نريزد بيرون يكهو. مطلب پرونده اش به قدر كافي خودافشاگرانه هست. و به نظرم دوز سادگي «يك بار» به حدي بالاست كه فقط همچه نوشته اي را مي طلبد.

جواد رهبر: «يك بار» از آن دست فیلم هایی است که مدتها دلم هوای تماشای یکی اش را کرده بود؛ فیلمی سهل و ممتنع! ستایشِ زندگی از ورای بزمی ناب برای گوش هایمان! «یک بار» شدیدا از دل برآمده و بی شک به دل می نشیند."

٭ قطعه اي از مندلسون كه دختره توي سازفروشي با پيانو براي پسر مي نوازد.

اين تيتري كه اين بالا مي بينيد، عنوان آلبوم تازه گروه كولد پلي است؛ بايد اعتراف كنم كه يكي از دلايلي كه فورا پيشنهاد مسؤوليت صفحه موسيقي اي (مي توانست همشهري جوان يا هرجاي ديگري باشد!) را قبول كردم، نزديك بودن به زمان انتشار آلبوم جديد گروه كولد پلي بود؛ گروهي با سبكِ آلترنيتيو راك و لحن بريتيشِ راكِ موسيقي شان كه با همان دو آلبوم اول، «Parachutes» و «A Rush of Blood to the Head»، حسابي شيفته و مجذوب ام كردند، طوري كه بدون شك و ترديد، با درآمدن آلبوم «X&Y» شان آن را بلعيدم و به رغم اين كه منتقدان ايرادهاي زيادي از كار تازه شان نسبت به شاهكارهاي گذشته گرفته اند، بازهم دو سه قطعه (بخصوص ترانه «42» را) را خيلي دوست دارم. به همين خاطر (و به خاطر تمام خاطره هاي ريز و درشتي كه با تك تك ترانه هاي قبلي كولد پلي دارم، فقط يكي اش اجراي «Clocks» است در دانشگاه مان كه من گيتار ريتم مي زدم و مي خواندم و...) يك پرونده خيلي خوشگل با كمك و همياري جواد (رهبر) عزيز و ايمان اوجيان دوست داشتني و البته خوش تيپ (گرافيست امور فني همشهري جوان) درآورده ايم كه اگر خدا بخواهد شنبه چاپ مي شود و مي بينيد، تيتر را هم چون مي دانم مثل هميشه محمد جباري و دكتر احسان رضايي مورد لطف قرار داده و عوض كرده اند، اين جا مي نويسم:«نردباني به سوي خورشيد»، كه آن را از قسمتي از شعر (ليريك) ترانه «Talk» شان گرفته ام. مثل روز برايم روشن است كه تيترم تغيير كرده بنابراين موقع ديدن صفحه، لطف كنيد و پرونده را با بولد و درشت شده اين عبارت تصور كنيد.

امروز، فردا و شنبه (13 تا 15 تير) هومن جاويد هم راه بابك رياحي پور در نياوران كنسرتي دارند. همه مي گويند كنسرت پاپ اما از من مي شنويد اين كنسرت راك با ته مايه هايي از بلوز (با نوازندگي كي بورد سردار سرمست، گروه «127») و ريتم فانك را از دست ندهيد، سر تمرين هايشان بوده ام و مي دانم چه مي گويم. ضمن اين كه شاهرخ پورميامين با گيتار آيبانزش الكتريك مي نوازد و خب معلوم است كه قطعه ها لحن متال هم تا حدودي به خود گرفته است. باور كنيد كه توي اين قحطي موسيقي خوب و آشفتگي فرهنگي (شنيده ايد محمد اصفهاني با دي جي اليگيتور اجرا كرده؟) دارم پيشنهاد خوبي به تان مي كنم، باور كنيد.

تماشاي «The Mist» فرانك دارابونت را هم از دست ندهيد، ملغمه اي خوش ساخت و البته تلخ كه اين روزها شيفته اش شده ام.